DETEKTYW 24 USŁUGI 24 GODZINY NA DOBĘ
Masz problem
zadzwoń lub nagraj wiadomość na pewno oddzwonimy
100 procent dyskrecji 600-970-580
Zakres usług w podstronie Usługi
100 procent dyskrecji 600-970-580
Zakres usług w podstronie Usługi
Detektyw (ang. Detectiv
Tytuł zawodowy osoby świadczącej usługi detektywistyczne.Utajniony pracownik policji zajmujący się czynnościami śledczymi w sposób dyskretny.
Termin „detektyw” pochodzi od łacińskiego detego co oznacza odkryć,
wykryć, wyjawić. Detektyw to potocznie osoba prowadząca śledztwo
metodami niejawnymi, która posiada licencję na taką działalność w ramach
prywatnego biura śledczego. Terminem stosowanym wobec osób prowadzących
prywatne śledztwa jest termin private detective[1].
Zakres pojęciowy określenia detektyw w Polsce różni się znacznie od
zakresu tego określenia w terminologii amerykańskiej. W Polsce pojęcie
detektywa odnoszone jest wyłącznie do prywatnych detektywów
(licencjonowanych detektywów), podczas gdy w terminologii anglosaskiej
mianem detektywa określa się także funkcjonariusza policji służby
operacyjno-rozpoznawczej i dochodzeniowo-śledczej.
W Polsce usługi detektywistyczne mają stosunkowo krótką historię.
Agencje detektywistyczne i prywatny sektor ochrony pojawiły się bowiem w
okresie przemian ustrojowych na początku lat 90. Wtedy to przepisy
ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej statuujące
zasadę wolności działalności gospodarczej stworzyły warunki dla podjęcia
działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych oraz
ochrony osób i mienia.
Inaczej przedstawia się historia i rozwój agencji detektywistycznych w Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz w zachodniej Europie.
W Stanach Zjednoczonych
agencje detektywistyczne istniały od połowy XIX wieku, a tworzyli je
ludzie dziś już owiani legendą. Najbardziej znana, założona w 1850 roku
przez Allana Pinkertona agencja detektywistyczna słynęła ze skuteczności i stosowania nowoczesnych, jak na tamte czasy metod świadczenia usług.
Jako pierwsi w Ameryce detektywi Pinkertona posłużyli się fotografią
tworząc album przestępców. Zapobiegli pierwszemu zamachowi na prezydenta
Lincolna
oraz ujęli najgroźniejszych przestępców Ameryki takich jak John Reno,
oraz członkowie związku Molly – Maguires. Pracownicy Pinkertona byli
również o krok od ujęcia znanego nam dzisiaj z westernów
Jessie Jamesa. Symbol agencji – otwarte oko, pod którym widniał napis
„nie śpimy nigdy” dał początek określeniu prywatnego detektywa mianem
„private eye”[2].
W Europie Zachodniej – we Francji jedną z pierwszych agencji detektywistycznych założył w 1833 roku Eugeniusz Franciszek Vidocq,
były szef francuskiej policji kryminalnej Sûreté a wcześniej przestępca
i awanturnik. Agencja Vidocqa osiągnęła finansowy sukces dzięki
dokładnej znajomości świata przestępczego i jego członków, zwyczajów i
metod, niektóre zaś wyczyny Vidocqa zostały opisane w powieściach
Balzaka[3].
Agencje detektywistyczne pojawiły się w Polsce wraz z agencjami
świadczącymi usługi w zakresie ochrony osób i mienia. Na świecie
działalność w zakresie usług detektywistycznych jak i ochrony osób i
mienia jest określana jednym terminem – private policing[4].
Duża grupa przedsiębiorców łączy działalność detektywistyczną z
usługami ochrony osób i mienia. Pomimo takiej praktyki nie można
utożsamiać usług detektywistycznych wraz z przynależną im terminologią z
usługami z zakresu ochrony osób i mienia, podmiotami ochrony,
pracownikami ochrony, bezpośrednią ochroną fizyczną czy zabezpieczeniem
technicznym. Są to różne formy działalności, z których każda posiada
swoją specyfikę. Dodatkowo te dwie gałęzie private policing są obecnie, w
naszym kraju uregulowane odrębnymi aktami prawnymi. Również coraz
częściej zauważyć można specjalizację przedsiębiorców i koncentrowanie się na jednej z tych dwóch dziedzin.
Tytuł zawodowy osoby świadczącej usługi detektywistyczne.Utajniony pracownik policji zajmujący się czynnościami śledczymi w sposób dyskretny.
Termin „detektyw” pochodzi od łacińskiego detego co oznacza odkryć,
wykryć, wyjawić. Detektyw to potocznie osoba prowadząca śledztwo
metodami niejawnymi, która posiada licencję na taką działalność w ramach
prywatnego biura śledczego. Terminem stosowanym wobec osób prowadzących
prywatne śledztwa jest termin private detective[1].
Zakres pojęciowy określenia detektyw w Polsce różni się znacznie od
zakresu tego określenia w terminologii amerykańskiej. W Polsce pojęcie
detektywa odnoszone jest wyłącznie do prywatnych detektywów
(licencjonowanych detektywów), podczas gdy w terminologii anglosaskiej
mianem detektywa określa się także funkcjonariusza policji służby
operacyjno-rozpoznawczej i dochodzeniowo-śledczej.
W Polsce usługi detektywistyczne mają stosunkowo krótką historię.
Agencje detektywistyczne i prywatny sektor ochrony pojawiły się bowiem w
okresie przemian ustrojowych na początku lat 90. Wtedy to przepisy
ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej statuujące
zasadę wolności działalności gospodarczej stworzyły warunki dla podjęcia
działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych oraz
ochrony osób i mienia.
Inaczej przedstawia się historia i rozwój agencji detektywistycznych w Stanach Zjednoczonych Ameryki oraz w zachodniej Europie.
W Stanach Zjednoczonych
agencje detektywistyczne istniały od połowy XIX wieku, a tworzyli je
ludzie dziś już owiani legendą. Najbardziej znana, założona w 1850 roku
przez Allana Pinkertona agencja detektywistyczna słynęła ze skuteczności i stosowania nowoczesnych, jak na tamte czasy metod świadczenia usług.
Jako pierwsi w Ameryce detektywi Pinkertona posłużyli się fotografią
tworząc album przestępców. Zapobiegli pierwszemu zamachowi na prezydenta
Lincolna
oraz ujęli najgroźniejszych przestępców Ameryki takich jak John Reno,
oraz członkowie związku Molly – Maguires. Pracownicy Pinkertona byli
również o krok od ujęcia znanego nam dzisiaj z westernów
Jessie Jamesa. Symbol agencji – otwarte oko, pod którym widniał napis
„nie śpimy nigdy” dał początek określeniu prywatnego detektywa mianem
„private eye”[2].
W Europie Zachodniej – we Francji jedną z pierwszych agencji detektywistycznych założył w 1833 roku Eugeniusz Franciszek Vidocq,
były szef francuskiej policji kryminalnej Sûreté a wcześniej przestępca
i awanturnik. Agencja Vidocqa osiągnęła finansowy sukces dzięki
dokładnej znajomości świata przestępczego i jego członków, zwyczajów i
metod, niektóre zaś wyczyny Vidocqa zostały opisane w powieściach
Balzaka[3].
Agencje detektywistyczne pojawiły się w Polsce wraz z agencjami
świadczącymi usługi w zakresie ochrony osób i mienia. Na świecie
działalność w zakresie usług detektywistycznych jak i ochrony osób i
mienia jest określana jednym terminem – private policing[4].
Duża grupa przedsiębiorców łączy działalność detektywistyczną z
usługami ochrony osób i mienia. Pomimo takiej praktyki nie można
utożsamiać usług detektywistycznych wraz z przynależną im terminologią z
usługami z zakresu ochrony osób i mienia, podmiotami ochrony,
pracownikami ochrony, bezpośrednią ochroną fizyczną czy zabezpieczeniem
technicznym. Są to różne formy działalności, z których każda posiada
swoją specyfikę. Dodatkowo te dwie gałęzie private policing są obecnie, w
naszym kraju uregulowane odrębnymi aktami prawnymi. Również coraz
częściej zauważyć można specjalizację przedsiębiorców i koncentrowanie się na jednej z tych dwóch dziedzin.
Stalking – termin pochodzący z języka angielskiego, który oznacza „podchody” lub „skradanie się”. Pod koniec lat 80. XX wieku stalking zyskał dodatkowe negatywne znaczenie na skutek nowego zjawiska społecznego, jakim było obsesyjne podążanie fanów za gwiazdami filmowymi Hollywood. Obecnie stalking jest definiowany jako „złośliwe i powtarzające się nagabywanie, naprzykrzanie się czy prześladowanie, zagrażające czyjemuś bezpieczeństwu”.
Stalking jest często powiązany z czynami karalnymi, tj. obrazą i zniewagą, zniszczeniem mienia, przemocą domową. Przykładowe zachowania definiowane jako stalking to śledzenie ofiary, osaczanie jej (np. poprzez ciągłe wizyty, telefony, smsy, pocztę elektroniczną, podarunki) i ciągłe, powtarzające się nagabywanie. Działania te są szczególnie niebezpieczne, gdy mogą przybrać formę przemocy fizycznej, zagrażającej życiu ofiary[1].
W polskim kodeksie karnym stalking (zdefiniowany jako uporczywe nękanie powodujące uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotne naruszenie prywatności) od 6 czerwca 2011 r. stanowi przestępstwo[2], zagrożone karą pozbawienia wolności do 3 lat (art. 190a § 1 k.k.) lub – w przypadku doprowadzenia ofiary do próby samobójczej – do 10 lat[3].
Stalking jest często powiązany z czynami karalnymi, tj. obrazą i zniewagą, zniszczeniem mienia, przemocą domową. Przykładowe zachowania definiowane jako stalking to śledzenie ofiary, osaczanie jej (np. poprzez ciągłe wizyty, telefony, smsy, pocztę elektroniczną, podarunki) i ciągłe, powtarzające się nagabywanie. Działania te są szczególnie niebezpieczne, gdy mogą przybrać formę przemocy fizycznej, zagrażającej życiu ofiary[1].
W polskim kodeksie karnym stalking (zdefiniowany jako uporczywe nękanie powodujące uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotne naruszenie prywatności) od 6 czerwca 2011 r. stanowi przestępstwo[2], zagrożone karą pozbawienia wolności do 3 lat (art. 190a § 1 k.k.) lub – w przypadku doprowadzenia ofiary do próby samobójczej – do 10 lat[3].
